در واقع می توان گفت هنوز فیلمنامه جزو اصول برتر ساخت یک فیلم تعریف نمی شود و دو بال فنی و محتوا در سینمای ایران به یک اندازه رشد نکرده است.
نما۳۰، علی نعیمی: فیلمنامه بزرگترین حفره تولید در سینمای ایران است. هنر – صنعت وارداتی که در طول بیش از صد سال حضورش در ایران توانسته است بازتاب دهنده بخشی از هویت ملی و اعتقادی کشور باشد در آستانه رسیدن به افق چشم انداز توسعه ایران در سال ۱۴۰۴ هنوز نتوانسته است تعریف درست و واحدی از درام و داستان در ساختمان یک اثر سینمایی برسد.
در واقع می توان گفت هنوز فیلمنامه جزو اصول برتر ساخت یک فیلم تعریف نمی شود و دو بال فنی و محتوا در سینمای ایران به یک اندازه رشد نکرده است.
هر چقدر در زمینه فنی سینمای ایران دارای تشخص و امضای مخصوص به خودش است در خلق داستان هنوز هم دچار تکرار و خطا است.
در بحث تولید در سینمای ایران تفکر جایگاهی به مراتب کمتر از دیگر عناصر دارد و فیلمنامه نویس عنصری سهل الوصول و نوشتن سناریو یک کار پیش پا افتاده و راحت به حساب می آید.
بر خلاف تولیدات سینمایی کشورهای صاحب سینما که فیلمنامه نویس هم راستا با کارگردان و تهیه کننده به عنوان سه اصل اساسی در تولید یک اثر به شمار می رود، در ایران هنوز نوشتن یک اثر سینمایی شغل محسوب نمی شود.
کم اهمیت جلوه دادن و تقلیل جایگاه فیلمنامه نویس به ایده پرداز و نبود بستر آکادمیک برای تربیت فیلمنامه نویس موجب شده است جایگاه حقوقی این رشته در سینمای ایران در اندازه دیگر رشته های فنی نباشد.
نبود ساز و کار درست تعیین دستمزد و نداشتن تشکل قدرتمند و سازمان نطام صنفی متحد موجب شده است هر نوشته ای ولو بر اساس یک خط ساده داستانی سنگ بنای یک اثر سینمایی قلمداد شود.
به نظر می رسد پاسداشت یک روز در سال به نام فیلمنامه نویس و تعیین آن در تقویم رسمی تنها برای از سر باز کردن تکلیفی است که سینمای ایران و دفاتر تولید باید بیش از پیش به آن توجه کنند. سینمای ایران در تولید اثر فاخر دچار بن بست های فکری شده است.
بن بستی که می تواند با جدی گرفتن فیلمنامه به عنوان یکی از عناصر اصلی ساخت یک اثر به راهکاری برای برون رفت از وضعیت فعلی تولید در سینمای ایران بیانجامد.
اینجا نظر بدهید